Egun eguzkitsu batean, baziren neska-mutil batzuk, abentura ikaragarri gogoko zutenak. Uda zen eta aspertuta zeuden arrats batean, ideia bat izan zuen Nahia izeneko neska batek. Bera zen denetan ausartena:

– Joango al gara Agautz aldera?

– Zertara? – galdetu zuten besteek.

– Diotenez, aspaldiko garaietan izaki mitologikoak bizi ziren bertan, eta hori ikertzera joatea pentsatu dut, zereginik ez dugunez…

– Ongi da, baina nik lehenengo etxera joan behar dut.

– Baita nik ere, eta bide batez prismatikoak, iparrorratza eta beste hainbat gauza ekarriko ditut.

– Ederki! Gero 16:30etan elkartuko gara parkean.

Horrela hasi zen neska-mutilen abentura handia.

Heldu zen parkera joateko ordua. 16:30ak ziren eta neska-mutilak irrikitan zeuden Agautzera joateko. Zerbait aurkituko zuten esperoan zeuden denak.

– Dena prest?

– Bai! – erantzun zuten denek batera.

– Abia gaitezen ba!

Bidean kanta-kantari joan ziren denak.

– Sardina baat!

– Sardina baat!

Iritsi ziren Aiara.

– Orain nondik da Nahia? – bere lagunek ez zekiten.

– Hemendik lagunak. Ez didazue esango ez zaretela inoiz etorri ezta?

– Ezzzzzz… Gu ez gara sekula etorri.

Berriro ere bideari ekin zioten kanta-kantari. Baina Nahiak bazuen kezka bat… Iruditzen zitzaion izaki mitologikoen garaian egona zela eta han zituela aita eta ama. Kasualitatea zen bera umezurtza izatea. Iritsi ziren Agautzera.

– Zeinen polita!

– Bai oso ederra da!

– Tira, non hasiko gara bilatzen?

– Hemen! – esan zuen Nahiak. Asko zekien mitologiaz eta hori ere kasualitatea zen.

Hasi ziren bilatu eta bilatu baina ez zuten ezer aurkitu. Bat-batean, hauxe esan zuen

Sarak:

– Hemen zerbait dago idatzita!

– Zer jartzen du?

– Dire…nik ez…da sinetsi… behar;…ez di…renik ez da… esan behar. – esanzuen totelka.

Harri batean zegoen idatzita eta bat-batean… zulo batetik erori ziren denak.

– Aaaaaaaa! Lagundu! Mesedez lagundu! – esan zuten denek.

– Non gaude?

– Izaki mitologikoen lurraldea da! – Nahiak arrazoi zuen.

Nahiari bihotza azkartu eta azkartu ari zitzaion. Bere gurasoak han zeudela sentitzen baitzuen.

– Hara, han Torto dago! Eta han Marimunduko sorgina! Ametsetan ari al naiz?

– Ikaragarria da! Ba al dago lamiarik?

Nahiari lamia hitzak azkura eman zion sabelean.

– Badakit zer naizen… lamia bat!

– Nola? Hori bai dela gezurra.

– Ez ,gia da. Nire gurasoek abandonatu egin ninduten zulo batean. Gerra garaia zen eta zulo hark beste garai batera eramaten zuen. Oraintxe gogoratu naiz.

– Zer? Zer esan duzu? Hortaz lamia bat zara? – hasi ziren galderak egiten.

– Joango gara nire gurasoen bila? Iada ez naiz gogoratzen nolakoak ziren.

Nahia oso pozik zegoen, baita bere lagunak ere.

– Tortori galdetuko diot. Agian badaki non dauden.

– Aaaa! Ez da ba… Nahia! Zer egiten duzu hemen? – galdetu zuen Tortok.

Itzuli zara! Ez dakizu zeinen huts handia sentitu dudan zu gabe!

– Baita nik ere Torto. Barkatuko didazu baina nire gurasoen bila nabil. Ba al dakizu non dauden? – lagun guztiak harri eta zur zeuden.

– Bai, itsas ertzean daude beraien lagunekin. Zenbat aldatu zaren txiki! Zure laguntza behar dut ardiak ateratzeko. Lagunduko al didazu?

– Noski, baina axola ez bazaizu lehenengo gurasoengana joango naiz. Gero arte Torto.- Bidean lagunek zaku bete galdera egin zizkien Nahiari.

– Nahia zu zara? – esan zuten bere gurasoek biak batera.

– Ama, aita!!! Zuen hutsa izan dut!

– Baita geuk ere zurea laztana.

Nahiari negarra irten zitzaion.

– Zein dira hauek? Zure lagunak?
– Bai nire lagunak dira. Munduko lagunik onenak!

Baina Nahiak oraindik ere bazuen kezka bat… Non biziko zen handik aurrera?

Gurasoekin edo lagunekin?